Er was een tijd dat ik overal bij wilde zijn. Avonden vol gelach, plannen die spontaan ontstonden, dagen waarop ik niet hoefde na te denken of mijn lichaam wel mee wilde doen.
Maar die tijd is veranderd, omdat mijn lijf het anders besloot.
Sinds endometriose en adenomyose, PMDD en de kunstmatige overgang mijn dagelijkse realiteit zijn geworden, is niets meer vanzelfsprekend. Een lunchafspraak, een verjaardag, zelfs een wandeling, alles wordt afgewogen tegen de vraag: red ik het vandaag?
Terwijl ik probeer te luisteren naar mijn grenzen, kijkt de buitenwereld vaak met onbegrip toe.
“Kom op, even wat afleiding!”
“Je moet gewoon wat meer tussen de mensen komen.”
“Je overdrijft een beetje, denk ik.”
Of tegen mijn partner: “Ben je weer alleen?!”
Alsof mijn lichaam een excuus is. Terwijl het in werkelijkheid een strijdtoneel is.
De strijd die niemand ziet
Leven met een hormonale aandoening is geen kwestie van ‘even doorzetten’.
Het is wakker worden met pijn die je adem beneemt.
Het is huilen onder de douche omdat je niet wilt dat iemand het merkt.
Het is je schuldig voelen, omdat je weer een afspraak hebt afgezegd, wetend dat anderen denken dat je gewoon geen zin had.
Endometriose en adenomyose laten me soms letterlijk dubbelvouwen van de pijn, terwijl ik probeer te doen alsof het wel meevalt.
PMDD verandert me in een paar dagen van een stabiele vrouw in iemand die overspoeld wordt door emoties die niet van mij lijken.
En de kunstmatige overgang, veroorzaakt door medicatie, voelt alsof mijn lichaam continu in brand staat, mijn humeur alle kanten opvliegt en mijn energie verdwijnt.
Maar van buiten zie je dat niet. Van buiten zie je een vrouw die lacht, die “nee” zegt op uitnodigingen, die “rust nodig heeft”.
Wat je niet ziet, is dat die rust geen luxe is. Het is noodzaak.
De eenzaamheid van het onbegrepen zijn
Wat het zwaarst weegt, is niet altijd de pijn, maar ook het onbegrip.
De stilte in de groepsapp nadat je voor de zoveelste keer hebt afgezegd.
De blik van iemand die denkt dat je gewoon geen zin hebt.
Langzaam verdwijnen de uitnodigingen. Niet uit kwaadheid (hoop ik toch..), maar uit gemak.
En ergens begrijp je dat ook, maar tegelijkertijd breekt het iets in je.
Want je wíl wél meedoen.
Je wilt lachen, dansen, leven.
Maar je lichaam laat het niet toe.
Dan lig je ’s avonds in bed met een kruik tegen je buik, terwijl ergens anders mensen samen lachen, drinken en plannen maken.
En jij ligt daar. Niet omdat je niet wil, maar omdat je simpelweg niet kán.
De schuld en de schaamte
Chronisch ziek zijn maakt je niet alleen fysiek moe, het put je emotioneel uit.
Je voelt je schuldig tegenover je gezin, tegenover vrienden en familie, tegenover je vroegere zelf.
Soms wil je bijna excuses maken voor je eigen bestaan, alsof je te veel ruimte inneemt met je klachten, je vermoeidheid en je grenzen.
Maar het echte probleem is niet dat wij “te veel” zijn.
Het probleem is dat de wereld niet gemaakt is voor vrouwen die níet altijd sterk kunnen zijn.
De kracht van kiezen
Er is moed voor nodig om je grenzen te bewaken in een wereld die dat niet begrijpt.
Om “nee” te zeggen, ook als je hart schreeuwt dat je erbij wilt zijn.
Om te kiezen voor jezelf, wetend dat mensen dat zullen misverstaan.
Maar elke keer dat je dat doet, laat je iets krachtigs zien: dat zelfzorg geen egoïsme is, maar overleven.
Dat kracht niet altijd luid is.
En dat je zelfs in stilte dapper kunt zijn.
Voor alle vrouwen die dit herkennen
Als jij dit leest en voelt: dit ben ik, weet dan dat je niet alleen bent.
Er zijn duizenden vrouwen die vechten met hun lijf, die proberen overeind te blijven in een wereld vol onbegrip, die elke dag kiezen tussen meedoen of herstellen.
Jij bent niet ongezellig.
Niet zwak.
Niet lui.
Je bent iemand die overleeft in een lichaam dat soms vergeet hoe het moet leven.
En dat is allesbehalve niets.
Dat is kracht.
Samen kunnen we het beeld veranderen
Deel dit verhaal.
Vertel het verder.
Laat zien dat onzichtbare ziektes echt zijn, dat grenzen er niet zijn om je buiten te sluiten, maar om jezelf te beschermen.
Want pas als we durven praten over wat het écht betekent om te leven met endometriose, adenomyose, PMDD of de kunstmatige overgang, kan de wereld leren om minder te oordelen en meer te begrijpen.
#vrouwenvanongeveertig #endometriose #pmdd #kunstmatigeovergang #chronischziek #onzichtbareziekte #vrouwkracht #mentalegezondheid #taboedoorbreken #zelfzorg #herkenning
🪶 Dit blog is geschreven door Vrouwen van Ongeveertig. Een platform voor vrouwen die midden in het leven staan, maar niet altijd kunnen rennen zoals de wereld dat verwacht. Hier vind je herkenning, eerlijkheid en kracht.
Geef een reactie