Hoe Ryeqo mijn lichaam en geest veranderde.
Er zijn van die momenten waarop je weet: het kan zo niet langer.
Dat punt bereikte ik afgelopen zomer.
Jarenlang vocht ik tegen de pijn, de vermoeidheid en de hormonale schommelingen.
De adenomyose die mijn baarmoeder liet samentrekken van pijn. Het gevoel van messteken dat me dubbel liet klappen.
De endometriose die mijn buik vol littekens van binnen achterliet.
De PMDD die mijn stemming maandelijks veranderde in een emotionele orkaan.
Ik probeerde alles: verschillende soorten anticonceptiepillen, pijnstillers, natuurlijke supplementen, voedingsaanpassingen, bedenk het en ik nam het.
Maar niets hielp écht. En de bijwerkingen van de pillen waren intens.
Elke maand werd een gevecht dat ik steeds vaker verloor.
Tot mijn gynaecoloog van de Nederlands Endometriose Kliniek Ryeqo voorstelde.
Een medicijn dat mijn hormonen zou stilleggen, een kunstmatige overgang.
Niet omdat ik klaar was voor die fase van het leven, maar omdat mijn lichaam geen andere keuze meer liet. Ik had er al eerder van gehoord, maar vond het steeds een eng idee. Tot ik geen alternatief meer had.
Wat Ryeqo doet en waarom het zo ingrijpend is
Ryeqo is geen gewone pil.
Het is een combinatie van drie stoffen: relugolix, estradiol en norethisteron.
Relugolix legt de aansturing vanuit de hersenen naar de eierstokken stil.
Je lichaam stopt met het aanmaken van oestrogeen en progesteron, alsof je ineens jaren ouder bent.
De andere twee stoffen, estradiol (een milde vorm van oestrogeen) en norethisteron (een vorm van progesteron), worden toegevoegd om de overgangsverschijnselen iets te verzachten.
Maar dat “iets” is relatief.
De bedoeling van Ryeqo is om de groei van baarmoederweefsel te stoppen, zodat de pijn en bloedingen bij adenomyose en endometriose verminderen.
Het is effectief, maar je betaalt er een prijs voor.
De eerste weken; mist, vermoeidheid en hoop
Ik begon eind augustus.
Ik herinner me hoe ik die eerste dagen vol verwachting was.
Misschien zou dit eindelijk het middel zijn dat verlichting bracht. Ook was ik heel bang, wat als ik weer allerlei onaangename bijwerkingen zou krijgen? Zulke bijwerkingen die vaak niet opwegen tegen de werking van het middel.
Al snel veranderde mijn energie.
De vermoeidheid kwam in golven.
Ik werd wakker in een nat bed door het nachtzweten, had hoofdpijn, spierpijn, voelde me duizelig en moe tot in mijn botten.
Soms leek het alsof mijn brein in de mist zat.
Ik vergat dingen, was prikkelbaar en huilde vaak en zonder reden.
Mijn notities uit die tijd lees ik terug als korte kreten van overleven:
“Slecht geslapen. Nachtzweten. Hoofdpijn. Moe.”
“Angstig. Rustige dag. Buikpijn.”
“Hoofdpijn en moe. Toch gewandeld.”
Elke dag was het een balans zoeken tussen luisteren naar mijn lichaam en proberen niet op te geven.
September: leven in de kunstmatige overgang
In september begon ik te beseffen dat dit niet zomaar bijwerkingen waren, maar mijn nieuwe normaal.
De opvliegers kwamen onverwacht, als een steekvlam door mijn lijf.
Mijn nachten waren kort, mijn ochtenden zwaar.
En tegelijk voelde ik een vreemde rust: de hevige menstruatiepijnen en ongemakken die mijn leven jarenlang beheersten, waren eindelijk minder.
Maar die opluchting kwam samen met een verdriet dat moeilijk uit te leggen is.
Je beseft dat je lichaam, dat altijd een ritme had, nu stilgelegd is.
Geen cyclus meer, geen hormoonschommelingen, maar ook geen herkenning van wie je was.
“Moe. Nachtzweten. Hoofdpijn. Redelijk geslapen.”
“Buikpijn, maar minder heftig.”
“Emotioneel. Rust gezocht.”
Het voelt alsof je een versie van jezelf achterlaat, zonder te weten wie er voor in de plaats komt.
Oktober: aanvaarding en eerlijkheid
In oktober begon ik beter te begrijpen wat mijn lichaam nodig had.
Rust. Water. Zachtheid.
Niet doorduwen, maar toelaten.
Ik begon patronen te zien in mijn aantekeningen:
“Slecht geslapen. Hoofdpijn. Nachtzweten.”
“Opvliegers, angstig, moe.”
“Rustige dag. Wandeling gemaakt.”
Ryeqo had mijn cyclus gestopt, maar niet mijn gevoeligheid.
Sterker nog: ik werd me hyperbewust van alles wat er in mijn lijf gebeurde.
Soms voelde ik me een schil van mezelf: leeg, maar ook kalm.
Soms dacht ik: is dit hoe de overgang hoort te voelen?
Een soort hormonale stilte waarin je jezelf opnieuw moet uitvinden.
Ik leerde mild te zijn.
Niet elke dag hoefde productief te zijn.
Soms was overleven genoeg.
Wat niemand vertelt
Niemand vertelt je dat de kunstmatige overgang niet alleen lichamelijk is, maar ook emotioneel ontwrichtend.
Dat het je identiteit kan laten wankelen.
Dat het moeilijk is om uit te leggen aan mensen om je heen waarom je “zomaar” ineens niet meer dezelfde bent.
Je hoort opmerkingen als:
“Maar je hebt toch medicijnen, dan gaat het nu toch beter?”
En dan glimlach je, omdat uitleggen te veel energie kost.
Want hoe leg je uit dat beter zijn niet betekent dat je je goed voelt?
Wat ik leerde
Ryeqo is geen wondermiddel.
Maar het gaf me iets wat ik kwijt was: ademruimte.
De scherpe pijn is minder. De bloedingen gestopt.
En dat betekent: af en toe weer kunnen plannen, kunnen wandelen, kunnen ademen, kunnen lachen, kunnen ontspannen.
Toch blijft het een evenwichtsoefening.
Elke dag luisteren, elke dag kiezen wat ik wél en niet aankan.
Ik ben dankbaar dat er iets bestaat als Ryeqo, maar ik wens dat er meer openheid was over wat het écht betekent om deze stap te zetten.
Voor jou, als je dit herkent
Als je dit leest en je herkent jezelf: weet dat je niet gek bent.
Je bent niet zwak, je bent aan het helen.
Je lichaam probeert iets recht te trekken wat jarenlang uit balans was.
Praat erover. Deel je verhaal. Laat anderen weten dat de kunstmatige overgang meer is dan “geen menstruatie meer hebben”.
Het is een transitie: lichamelijk, mentaal en emotioneel.
En het vraagt moed.
Moed die jij hebt, ook al voelt het niet altijd zo.
💬 Herken je dit?
Deel het in de reacties, of stuur me een bericht.
Want als er iets is dat ik heb geleerd in dit proces, is het dit: wij vrouwen van ongeveertig zijn sterker dan we denken, maar we hoeven het niet alleen te doen.
Geef een reactie