Blog

15.10.2024

Het schoolplein - de onzichtbare arena van moeders

Daar sta je dan, op het schoolplein. De plek waar je je plotseling weer een beetje 14 voelt, alsof je in een onzichtbare competitie bent beland waar je je nooit voor hebt ingeschreven. Je bent hier simpelweg om je kind op te halen, maar ondertussen gebeurt er van alles. De kinderen spelen hun eigen spel, maar de echte show speelt zich af tussen de moeders en vaders die geduldig wachten. Of nou ja, geduldig… dat is discutabel.

Het grote observeren..
Je komt aan, vindt een plek langs de rand van het plein en dan begint het observeren. Want ja, je staat daar toch. Je hebt al snel door dat de moeders en vaders zich subtiel in groepjes hebben opgedeeld. De sportieve ouders die, zelfs in de regen, in yoga leggings en Nike-sneakers rond paraderen. Dan heb je de “zakelijke brigade”, altijd strak in pak en met één oog op de telefoon. Meetings regelen, terwijl ze hun kind op afstand in de gaten houden.

En dan ben jij er. Misschien hoor je ergens bij een van die groepen of zweef je er gewoon een beetje tussendoor, als de onafhankelijke waarnemer die alles met een mix van fascinatie en humor bekijkt. Wat voel je? Een beetje ongemak, een beetje amusement en soms een klein vleugje nostalgie als je bedenkt hoe het was toen je zelf nog op het schoolplein speelde.

De smalltalk-driehoek..
En dan begint het: de verplichte schoolplein-smalltalk. “Wat een weer, hè?” “Nog plannen voor het weekend?” Glimlach, knik, vraag terug. Je voelt je soms net een talkshow host, maar dan zonder de camera’s. Terwijl je praat, dwaalt je blik af naar de kinderen. Waar is jouw kind? Oh daar, in de meute van springende wezentjes. Gelukkig. Nog geen ruzies, geen tranen. Nog vijf minuten en je kunt weg.

De onuitgesproken competitie..
Ondertussen vang je onvermijdelijk wat gesprekken op van andere moeders. Wie heeft de origineelste broodtrommel samengesteld? Wiens kind kan al zonder zijwieltjes fietsen? En dan is er nog de altijd aanwezige fluisterende competitie over wie de beste balans heeft tussen werk en gezin. Terwijl je naar je schoenen kijkt (zijn die gympen nog wel hip?), vraag je je af of iedereen net zo onzeker is als jij op dit schoolplein vol zelfverzekerde buitenkanten.

Wat je écht denkt..
Maar eerlijk is eerlijk, soms denk je gewoon: Waarom duurt dit zo lang? Je zou net zo goed een bankje kunnen neerzetten voor moeders om hun to-do-lijstjes door te nemen of een welverdiend kopje koffie te drinken. Misschien zelfs een beetje mediteren? Dit plein kan net zo goed een wachtkamer zijn voor moeders die zichzelf herontdekken. “Wat wil ik nou eigenlijk doen met mijn leven?” flitst er door je hoofd, terwijl je ook probeert te herinneren of je vanavond nou wel of niet groenten hebt gehaald voor het avondeten.

De Verlossing..
En dan komt het moment waar je op wachtte: de bel gaat! Een golf van kinderen stroomt het plein op, zoekend naar hun ouders. Je kind komt blij aangelopen, misschien met een knuffel of enthousiast verhaal. En ineens maakt al dat wachten niets meer uit. Dat schoolplein, met al zijn ongeschreven regels en sociale spanningen, wordt even bijzaak. Want het echte werk begint nu weer, thuis, met je kinderen, in je eigen ritme.

Tot morgen dan maar weer, schoolplein.

En misschien, heel misschien, neem je morgen een kop koffie mee. Want zelfs een gladiator heeft een pauze nodig!