Blog

30.01.2025

Angst voor overgeven - emetofobie

Mijn meest confronterende blog ooit: leven met emetofobie

Dit is zonder twijfel, de moeilijkste blog die ik ooit heb geschreven. Niet omdat ik niet weet wat ik moet zeggen, maar omdat ik jarenlang heb vermeden om het te benoemen. Alsof het daarmee minder echt zou zijn. Maar vandaag schrijf ik over mijn grootste angst: emetofobie – de extreme angst voor overgeven.

Ik weet dat ik niet de enige ben. Misschien herken jij jezelf hierin. Misschien begrijp je niet hoe verlammend deze angst kan zijn. Of misschien leef je met iemand die dit dagelijks ervaart. Hoe dan ook, ik deel mijn verhaal omdat ik weet dat er anderen zijn die zich hierin zullen herkennen. En omdat ik wil laten zien dat er wél iets aan te doen is.

De onzichtbare angst:
Voor veel mensen is overgeven simpelweg een ongemakkelijk moment, iets wat erbij hoort als je een virus hebt of iets verkeerds gegeten hebt. Maar voor iemand met emetofobie is het veel meer dan dat. Het is paniek, vermijding en een constante controle over je omgeving.

💬 “Wat als ik ziek word?”
💬 “Wat als iemand anders moet overgeven in mijn buurt?”
💬 “Wat als ik iets eet wat bedorven is?”

Deze vragen zitten als een constante ruis in mijn hoofd. En het is niet alleen de angst voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik vermijd bepaalde restaurants, ik check houdbaarheidsdata obsessief en als iemand zegt dat hij zich niet lekker voelt, ben ik al halverwege de uitgang. En zelfs de overgeef emoticon scroll ik snel weg als die ergens staat.

Het ergste? Het voelt irrationeel, maar toch neemt het mijn leven over.

Hoe het mijn leven beïnvloedde:
Het begon al vroeg. Als kind was ik al extreem bang voor buikgriep en misselijkheid. Als puber vermeed ik feestjes als ik wist dat er veel gedronken werd – de kans op iemand die moest overgeven was me te groot. En als volwassene werd het een constante strijd tussen ongeforceerd willen leven en willen vermijden.

Ik koos liever de auto dan het openbaar vervoer (want wat als iemand misselijk wordt?).
Ik ging liever niet op verre reizen (wat als ik ergens iets eet wat verkeerd valt?).
Ik had moeite met zwangerschap overwegen (want wat als ik extreme ochtendmisselijkheid krijg?).

Het klinkt misschien extreem, maar voor iemand met emetofobie is het de dagelijkse realiteit.

Wat heeft geholpen?
Het goede nieuws: ik ben er niet volledig van af, maar ik ben wél verder dan ooit. En dat wil ik met je delen. Dit zijn de stappen die mij het meest geholpen hebben:

1️⃣ Acceptatie – Emetofobie is een angststoornis. Het erkennen en accepteren dat het echt een fobie is en niet ‘gewoon een rare tik’, hielp mij om ermee aan de slag te gaan.

2️⃣ Therapie – Vooral cognitieve gedragstherapie (CGT) en exposure therapy hebben me geholpen om de angst laagje voor laagje af te pellen.

3️⃣ Ademhaling en ontspanning – Paniek maakt alles erger. Leren om mijn lichaam te kalmeren met ademhalingstechnieken hielp om de angst sneller af te laten nemen.

4️⃣ Niet vermijden – Dit is de moeilijkste, maar ook de meest effectieve stap. Hoe meer je vermijdt, hoe sterker de angst wordt. Kleine stapjes zetten in het aangaan van situaties hielp mij om controle terug te pakken.

5️⃣ Gezonde mindset – Ik heb geleerd mezelf niet gek te maken met ‘wat als’-gedachten. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat mijn lichaam sterk is en dat ik niet overal controle over hoef te hebben.

Voor iedereen die hiermee worstelt:
Als jij je herkent in mijn verhaal: weet dat je niet alleen bent. En vooral: weet dat het beter kan worden. Ik had nooit gedacht dat ik op een punt zou komen waar ik hierover durfde te schrijven, laat staan dat ik mijn leven weer op mijn voorwaarden kon leven.

Deze blog schrijven voelt als een enorme overwinning. Niet omdat ik ‘genezen’ ben, maar omdat ik niet langer wil dat deze angst mijn leven bepaalt.

💬 Herken jij je hierin? Heb je zelf ervaring met emetofobie? Of ken je iemand die hiermee worstelt? Laat het me weten! Samen kunnen we dit bespreekbaar maken.